Hé, wil jij mijn eitjes zien?

Toen ik mijn huis kocht, hoorde daar ook een tuinhuis bij van zo'n 140 jaar oud.  Een deel van het tuinhuis deed vroeger dienst als kippenhok, met eetbakjes en leghokken en al.  Er was geen opening naar buiten, want in Québec houden de mensen hun kippen meestal binnen, onder meer door de strenge winter.  Dus vroeg of laat wou ik het kippenhok in ere herstellen door het weer te bevolken. 

Ik deed dat niet onmiddellijk, want ik was een beetje onwennig.  Het is hier namelijk minder een gewoonte om kippen te houden.  Ik denk dat je er eigenlijk zelfs een vergunning voor nodig hebt.  Uiteindelijk heb ik gewoon aan de buren gevraagd of ze ermee akkoord gingen dat ik legkippen zou houden en nu is het er van gekomen.  Een paar weken geleden bestelden Élisabeth en ik 5 kuikentjes.  Toen we die gisteren kregen, waren we nogal verbaasd, want het waren al legklare kippen! En vandaag hadden we al 4 eitjes! Het is leuk weer kippen te hebben, maar het is nog een beetje wennen voor allebei.  En ik moet nog electriciteit installeren in het kippenhok, zodat ik er in de winter een warmtelamp kan plaatsen.

We weten nog niet goed wat te doen met 35 eieren per week.  Heb je suggesties?

Vogeltje jij bent gevangen...

Gisteren maakte ik de opening in het kippenhok zodat de toekomstige kippen ook naar buiten kunnen.  Maar vandaag was er langs daar een vogeltje naar binnen gevlogen! Het gaat om een "paruline à croupion jaune", maar in het Vlaams heet die blijkbaar de geelstuitzanger.  Ik kon het vogeltje vastnemen om het te bevrijden, maar gelukkig kon Élisabeth eerst deze foto nemen.  Het hartje klopte ongelooflijk snel en het vogeltje was bang maar had tegelijkertijd een vreemd vertrouwen in mij. 

Sinds mijn moeder mij een Québecse vogelgids cadeau deed, begin ik geleidelijk aan meer vogelsoorten te herkennen.  Elke keer Élisabeth en ik een ons onbekende vogelsoort zien, zoeken we die op in de gids en vinken we ze aan.  We hebben nog een lange weg te gaan...

Het weeshert

 Rechts op de galerij zie je het hert. 

 Ook de kleine en versleten galerij aan de straatkant moet er aan geloven.  

 Een dak? Dat zaag je toch gewoon in twee?

Ik denk dat er de komende dagen niet veel volk de voordeur zal gebruiken. 

Toen ik mijn huis kocht hing er een opgezet hertenhoofd in de inkomhal.  Ik had aan de verkopers gevraagd of die daar mocht blijven, want hij hing daar op zijn plaats.  Een goede 40 jaar geleden werd dat hert geschoten door Edmour Simard, notaris en toenmalige bewoner van mijn huis.  Het hert begroet elke bezoeker al 40 jaar lang met een beminnelijke blik.  Met de kerstdagen hang ik er wat kerstversiering rond en met Haloween ziet hij er angstaanjagend uit.  En de hertelijke metgezel heeft ook lang mijn reservesleutels bewaard in zijn linkeroor, maar dat is een geheim.  Het gaat dus om een trouwe kompaan, iemand die zijn plaats verdient.

Maar die inkomhal, die eerder iets had van een te kleine veranda uit de jaren '50, heb ik deze week afgebroken.  Ook de galerij aan de straatkant moest er aan geloven, want er komt één grote galerij die het teveel aan deuren op het gelijkvloers met elkaar zal verbinden.  Voorlopig heb ik het hert op haar plaats gelaten, want bij de huidige temperaturen van meer dan 30 graden heeft het van het weer niks te vrezen.  Ik zou het hert liefst daar laten, maar hoe reageert een opgezet hert op regen? Of op sneeuw? Als ik het van plaats verander, heb ik de indruk dat het een weeshert wordt.

Heb jij een idee? Denk je dat een hert ook in de opgezette versie tegen slecht weer kan? Wil je dat ik er een lelijke glazen constructie rond bouw zodat ik altijd een zekere afstand tussen ons zou voelen, maar het toch de tand des tijds kan doorstaan? Of heb je een suggestie voor een andere, evenwaardige plaats in huis?

Het is geen verhuis, het is een feest!

Er was even wat minder nieuws op de blog, want we zaten volop in de dozen! Inderdaad, de medehuurders Marco en Justine wonen hier niet meer en ook hun katten Igor en Charlotte zijn verhuisd.  En Élisabeth is nu helemaal thuis bij ons.  Marco woont nu op de Balcon Vert en Justine heeft het appartement van Élisabeth overgenomen.  Het was dus een ware stoelendans tijdens ons verhuisweekend. 

Maar nu de meeste dozen zijn uitgepakt en de grote kuis achter de rug is, zijn we vooral blij.  Het doet deugd gewoon samen te wonen met onze eigen spullen.  Het doet deugd meer plaats te hebben.  En zo hebben we er alweer een extra logeerkamer bij voor jou.