Vrolijke kerst!

Met kerst hebben we twee weken vakantie.  Dat is hier behoorlijk normaal.  Ons werk is in de feestenperiode gewoon gesloten.  We proberen dus zo veel mogelijk van onze vrijheid te genieten. 

We hebben het eerste luik van de feestdagen met de familie van Élisabeth doorgebracht.  Zij wonen in het zuiden van de provincie Québec, waar nauwelijjks sneeuw ligt.  Het was een aangename periode. 

Sinds we terug zijn, proberen we veel te gaan wandelen.  Zo namen we eergisteren enkele foto's op de Mont du Dôme.  En voor de overgang van oud naar nieuw hebben we voor ons tweetjes een chalet gehuurd in het natuurreservaat Mont-Valin.  Dat is de plaats in Québec waar de meeste sneeuw valt.  Morgen (dinsdag) vertrekken we.  We hebben dat enkele maanden geleden geboekt en kijken er volop naar uit.  Toen we daarnet het weerbericht bekeken was het echter even schrikken: voor morgen kondigen ze -29 aan, gevoelstemperatuur - 41!  En we moeten 10 km stappen om daar te geraken :-)

Nog meer meesjes!

We krijgen er niet genoeg van meesjes op onze hand te voelen trippelen.  Vaak komen ze al af als je gewoon je lege hand uitsteekt, maar deze keer hadden we graantjes meegebracht.  Ze zijn schichtig en blijven niet lang, maar het is een heel mooie ervaring. 

En ja, ondertussen ligt er al wat sneeuw.  We hebben tot nu toe twee echte sneeuwbuien gehad, waarvan de laatste ons zowat een halve meter sneeuw bracht.  Nu zijn de temperaturen overdag lichtjes positief, dus smelt de sneeuw wat.  Maar 's nachts wordt ze een gevaarlijke gladde korst.  Dus wat de temperatuur betreft, hebben wij veel liever -2 dan +2.

Beeldhouwwerk

Als huwelijksgeschenk heeft mijn moeder een beeldhouwwerk voor ons gemaakt.  Je herkent het vast wel op de foto's, want Pink Floyd gebruikte zo'n metalen beeld voor The Division Bell.  Ik ben gek van Pink Floyd, maar daarnaast is het ook een perfect symbool voor een huwelijk, waarbij twee gezichten samen een derde gezicht vormen. 

Gedurende 6 maanden werkte ze er twee halve dagen per week aan.  Het gaat om een tropische hardhoutsoort, zodat het beeldhouwwerk buiten kan blijven.  Onlangs is het eindelijk aangekomen met de post en het ziet er prachtig uit.  Ik heb het deze namiddag op het cederhout van onze keukengevel bevestigd.  Ik wou dat vooral zo vlug mogelijk doen omdat er nu nog niet veel sneeuw ligt, zodat het nog gemakkelijk was om de ladder te plaatsen.  Maar verdorie, het was koud: de gevoelstemperatuur was -25! Maar het beeld hangt er goed en wel te waken over onze besneeuwde en verfomfaaide groententuin.  Het ziet er heel mooi uit!

Dank u wel mama.  Dank u wel Marleen.

Binnenkort probeer ik enkele betere foto's in het zonlicht te nemen, maar vandaag hing de zon er al te laag voor. 

Sinterklaas

Tijdens de begrafenis van Luc De Vos ging onze aandacht ook een beetje naar Sinterklaas, want ter gelegenheid bakten we samen met Floor en Eliot speculoos! En neen, er was geen zwarte piet in de buurt, want de schouwen zijn hier veel te nauw, dus die discussie hebben we kunnen vermijden :-)

Met de winter in aantocht worden de diertjes wat socialer...

Een putje graven?

 Het uitgraven van de keldermuren: blij dat ik het niet met de hand moet doen!

 Alle aarde werd meteen weggevoerd om ze later te vervangen door andere. 

Al bij al een indrukwekkende sleuf.  

 Dit zijn de boosdoeners: de gaten waar vroeger de houten balkjes zaten. 

Het mebraan moet dergelijke problemen in de toekomst vermijden.  

 Het membraan wordt met een bunzenbrander geplaatst terwijl de buizen al klaarliggen en de kraanman verder werkt. 

 Veel volk op de loonlijst. 

 Stilleven vanuit de keuken.  Maar eigenlijk niet zo stil :-)

Ons huis is volledig onderkelderd, zoals gebruikelijk in Canada.  Ik had al gemerkt dat er in de achterbouw bij hevige regenval soms water langs de keldervloer binnensijpelde.  Maar het laatste jaar was dat al bij gewone regenbuitjes het geval, dus daar moest iets aan gedaan worden. 

We hebben dus de buitenkant van de keldermuren laten uitgraven.  Toen de achterbouw in 1956 geplaatst werd, hebben ze de bekisting samengehouden met houten balkjes.  Achteraf hebben ze die balkjes laten zitten.  Die balkjes zijn gerot, waardoor er gaten in de muur waren.  Een dun laagje teer was niet voldoende om de balkjes te beschermen.  En door de teer zagen we niet goed waar er nog allemaal balkjes zaten.  Dus hebben we alles laten inpakken met een membraan.  Er zit nu ook een draineringsbuis naast de fundering en een flink deel van de aarde werd vervangen door zand, dat vlugger haar vocht loslaat naar de draineringsbuis.  Het water van de drainering en van de dakgoot komt nu uit in een wadi. 

De offerte was duur, maar we hadden geen keuze.  We wilden ook onze oprit verplaatsen, maar hadden daar geen geld voor.  Onze in de jaren stillekes geasfalteerde oprit ligt aan de zuidkant van het huis, waar de tuin op zijn mooist zou kunnen zijn.  Aan de noordkant is er genoeg plaats voor twee auto's en we moeten daar sowieso sneeuwruimen voor onze schuur met ons brandhout en onze kippen, dus het leek logisch de oprit naar daar te verplaatsen.  Toen ik het houten balkon bouwde, maakte ik alvast een trap naar die toekomstige oprit.  Dus toen kwamen we op het idee met de aannemer te onderhandelen.  Gezien hij met al zijn materiaal ter plaatse was, was het asfalt verwijderen en vervangen door zwarte aarde maar een klein beetje extra werk, dus heeft hij het voor hetzelfde geld gedaan.  Oef.

Alleen zijn we onze seringen kwijt.  En onze pioenrozen.  Onze echinacea.  Onze aardbeien.  Onze look.  Onze lampionnetjes.  En ook de helft van ons gras moeten we opnieuw zaaien.  Maar het zal allemaal leiden tot een huis met een mooiere tuin.

De eerste sneeuw

De voorbije zondag gingen we nog eens op de Mont du Lac des Cygnes wandelen.  Het werd metteen onze eerste wandeling in de sneeuw, want in het Parc des Grands Jardin is het seizoen inderdaad al zover gevorderd.  Het ging maar om een dun laagje dat wellicht binnenkort zal smelten, maar de winter komt met rasse schreden dichterbij.  De sneeuw maakt ons landschap betoverend mooi, maar ze mag gerust nog even wachtenn om ook Baie-Saint-Paul in te duffelen. 

Zie ik de lichtjes aan de Saint-Laurent...

Ik vind het nogal moeilijk lusters te kopen, omdat ze in de winkels vaak niks naar mijn zin hebben.  Het is niet altijd gemakkelijk verlichting te vinden die bij een oud huis past.  Dus soms maak ik ze zelf...

De trompetlamp maakte ik indertijd in België met een trompet die ik bij de schroothandelaar op de kop kon tikken.  Ze zat bij onze spullen in de containter.  

Voor in onze inkomhal maakte ik twee volledig houten wandlampen, een beetje zoals een trommel.  Het "trommelvel" is een laagje fineerhout.  

Het voorbije weekend maakte ik van enkele steriliseerbokalen lampen voor het aanrecht in de keuken.   Ik heb er ledverlichting in moeten plaatsen, anders werd het te warm. 

Toen ik aan de keukenverlichting begon, wou ik aanvankelijk ook nog een groot steriliseerbokaalboeket maken voor boven de eettafel, maar bij nader inzien bleek dat teveel van het goede.  We probeerden na te denken over voorwerpen die we in huis hadden en die tot een lamp omtoverbaar zijn en leken niks te vinden.  Tot ik plots aan de oude waterketel dacht! Toen ik het huis kocht, vond ik de ketel in de kelder.  Hij stamt uit 1903 en ziet er nog goed uit.  Maar hij is moeilijk te reinigen, dus kwam het nooit in me op hem te gebruiken.  Dus... binnenkort haal ik de bodem er uit en maak ik er een hanglamp van.  Wat denk je daarvan?

Baxter State Park

 Het voorbije  weekend maakten we een uitstapje naar Baxter State Park in de staat Maine van de USA.  Het was de eerste keer dat ik mijn verse Candese reispas gebruikte. Ik voel me nu een beetje zoals een spion in de films die verschillende reispassen op zak heeft. 

In het noorden van Maine zijn er heel veel bossen en meren; er wonen weinig mensen.  Het was nog geen 500 km met de auto van bij ons thuis.  Wij hadden een chaletje gehuurd in een bos op een 30-tal km van Milinocket, vlak aan een meer.  We stelden het goed en vulden onze dagen met kanovaren, wandelen en lezen. 

De grootste wandeling die we deden was de beklimming van de mount Katadhin in Baxter State Park.  Het gaat om de hoogste berg van Maine, eentje van zo'n 1600 m, boven de boomgrens.  Het wandelen werd al vlug klauteren, want de berg was bezaaid met grote rotsblokken.  Het was de moeite waard en het deed deugd. 

Soy canadiense

Een paar jaar geleden was ik in Cuba.  Wanneer mensen me vroegen waar ik vandaan kwam, zei ik steevast dat ik uit Canada kwam: Soy Canadiense.  Omdat ik in Canada woonde.  En ook wel omdat ik zo niet mijn hele migratie in het Spaans moest uitleggen. 

Pas sinds gisteren heb ik officieel het recht mij Canadees te noemen.  Na mijn geslaagd inburgeringsexamen in de late lente was het nu tijd voor de ceremonie.  Ik heb dus tegenover een rechter getrouwheid gezworen aan het land en de koningin.  En ik heb het volkslied meegezongen!

We waren met 99 immigranten uit 31 landen die allemaal samen de ceremonie volgden.  Een beetje achter mij zat Pascal, een Belg die ook in Baie-Saint-Paul woont en er tomatenwijn maakt.  Ik heb nu mijn nationaliteitscertificaat en vraag nu een paspoort aan via de spoedprocedure.  Volgende donderdag vertrekken we namelijk naar Maine voor een uitstapje dat we al lang hadden gepland.