Het huis vroeger, met balkon volledig rondom.
Nelson en mezelf plaatsen de dakstructuur.
Elke dakspant was verschillend, want het huis is scheef en een beetje bol.
Isoleren aan de buitenkant.
Ik plaats de buitenbekleding...
... en Élisabeth zaagt het cederhout.
En zo ziet ons huis er nu uit, mooi verstopt achter de boom.
Ik was van plan twee keer per week iets op de blog te
plaatsen, maar enkele verbouwingen staken daar een stokje voor. Er is namelijk een en ander veranderd aan de
buitenkant van mijn huis.
Vroeger, in de tijd waarin er nog geen auto’s rondreden, was
er een overdekt balkon volledig rondom mijn huis. Dat kwam vaak voor bij Québecse huizen uit
die tijd. De oudste foto die ik daarvan
heb dateert uit 1908. In het jaar 1956
werd een bijgebouw aan het huis gezet en toen hebben ze het balkon
verwijderd. Er bleef enkel een stukje balkon
aan de twee voordeuren. Het weesbalkon
aan de straatkant had haar beste tijd gehad en bij elke zware sneeuwval zat ik
er mee in dat het dak van het balkon het zou begeven. Het andere balkon, dat we meer gebruikten,
was zo’n 15 jaar geleden in het nieuw gestoken
met aluminium en polyester, wat helemaal niet bij het huis paste. Dus
besloot ik dat de twee balkons er aan moesten geloven en dat er één groot zou
komen langs de voor- en langs de zijgevel. En ik heb geen zin elke 4 jaar alles opnieuw
te verven, dus koos ik voor onbehandeld cederhout, in Charlevoix gekapt en
gezaagd. In besloot in één moeite
door ook de witte aluminiumbekleding van het bijgebouw (de keuken) te vervangen
door ceder en de keuken extra te isoleren. Dàt, lieve lezer, is wat ik de voorbije
maanden na mijn uren uitspookte.
Het grote werk is achter de rug; er rest enkel nog wat
afwerking. Volgende zondag organiseren
we zelfs een bescheiden balkonaperitief ter inhuldiging. Het grootste deel van het werk namen
Élisabeth en ikzelf voor onze rekening.
Maar Jean-Thomas is me komen helpen met de afbraak, en Nelson (de vader
van Élisabeth) met het plaatsen van de houten dakstructuur en de isolatie. Dank u wel.
Al vier jaar verbouw ik mijn huis, een beetje zoals een mier
die altijd maar voortdoet met werken zonder daar veel bij na te denken. Natuurlijk waren mijn vrienden op de hoogte,
maar wie aan mijn huis passeerde kon daar weinig van merken. Dat was anders nu we de buitenkant onder
handen namen! Terwijl we werken, stoppen er bijna altijd mensen om te zeggen
hoe mooi ze het vinden, vaak mensen die ik nog nooit van mijn leven gezien
heb. Dat was nieuw voor mij en ik vond
het wel leuk.
